ΑΦΙΕΡΩΜΑ – 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ «ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ»

Μισώ τον πόλεμο και τον λατρεύω.

Όταν ήμουν παιδί έπεσε στα χέρια μου ένα απ’ αυτά τα παλιά ασπρόμαυρα πολεμικά περιοδικά. Μικρό σε μέγεθος, διαφορετικό από τα συνηθισμένα, το ξεφύλισσα με περιέργεια πιστεύοντας ότι απλά όπως το έπιασα έτσι θα το ξαναφήσω στη θέση του.

Αν και μονόχρωμο (μειονέκτημα ουσιαστικά για ένα παιδί) η ευφυΐα του σκιτσογράφου παγίδευσε αμέσως την προσοχή μου με τη ρεαλιστικότητα και την αυστηρότητα μορφών-απεικονίσεων σε σημείο που νόμιζα ότι έβλεπα τον πόλεμο μπροστά μου ή ότι κοίταζα κάποια ταινία.

Και πάντοτε σε όλες τις ιστορίες υπήρχε ένα συμπαγές ηθικό σενάριο κατά το οποίο το κακό στο τέλος τιμωρούταν και το σωστό θριάμβευε (ή τουλάχιστον έπεφτε ηρωικά ξέροντας πως κι αυτή τη φορά είχε κάνει το καθήκον του χωρίς να λυγίσει).

Σίγουρα οι δημιουργοί των πολεμικών αξιοποίησαν εμπειρίες στρατιωτών του Β’ Παγκοσμίου (και βέβαια δικές τους), παράγοντας σχεδόν καθημερινά μικρά αριστουργήματα (ή τουλάχιστον καλές περιπέτειες που θα μπορούσαν να σταθούν αξιοπρεπώς ως σενάριο καθημερινής σειράς στην τηλεόραση).

Και κάπου εκεί μέσα, στο μαύρο μελάνι των δημιουργών, τις αναμνήσεις και εμπνεύσεις των κειμενογράφων, το μικρό μέγεθος του περιοδικού (για χαμηλότερο κόστος), να ξεπετάγονται οι Έλληνες:

Αυτούς, που οι συγγραφείς και οι σκιτσογράφοι τους είχαν για αντάρτες. Σκληροτράχηλους ντόπιους που δεν σηκώναν ζυγό στο κεφάλι. Που διακατέχονταν από αυτήν την ακαθόριστη και ακατανόητη λέξη για όλον τον κόσμο, το φιλότιμο, και τον υπερβολικό κώδικα τιμής που μπορεί να τους έριχνε ακόμα και στο θάνατο για το τίποτα.

Που για τους ελευθερωτές συμμάχους θα τα έδιναν όλα.

Και ήταν έτοιμοι να τα αρπάξουν κι όλα…

Στο σήμερα όλες οι ηγεσίες παγκοσμίως παραδέχονται ότι ζούμε έναν παγκόσμιο πόλεμο σαν και τότε με μορφή όμως (κι ευτυχώς) καθαρά οικονομική.

Και η Ελλάδα –κατά περίεργο τρόπο– βρίσκεται πειραματόζωο στο μάτι του κυκλώνα. Κάποιοι Ευρωπαίοι ΄΄σύμμαχοι΄΄ και αρκετά ΜΜΕ μάς παρουσιάζουν σαν τζαναμπέτηδες, αδίστακτους και αδέκαρους μπατίρηδες που θέλουν να τα αρπάξουν όλα και δεν πειθαρχούν σε τίποτα.

Οι Έλληνες όμως, οι απλοί οπλίτες (και, αναγραμματίζοντας, πολίτες), βρισκόμαστε μέσα στα χαρακώματα και αντιμετωπίζουμε με πενιχρά εφόδια αλλεπάλληλα κύματα επιθέσεων από έναν ακαθόριστο εχθρό. Η μία μάλιστα πιο εξουθενωτική από την προηγούμενη.

Ίσως το πείσμα μας, να εξαγοράζει πραγματικά χρόνο στις ηγεσίες για να αντιμετωπίσουν την ΄΄κρίση΄΄ για την οποία ωστόσο ευθύνονται αποκλειστικά, ίσως και όχι.

Το Ελληνικό χρέος, πάντως, δεν είναι τίποτα απέναντι στα χρέη άλλων κρατών κι όμως οι Έλληνες πληρώνουν το τίμημα στο χιλιαπλάσιο. Είμαστε η κερκόπορτα –λένε– για την οικονομική πτώση της Ευρωπαϊκής ιδέας.

Τεθωρακισμένα συμφέροντα και κερδοσκοπία απέναντι σε εκατομμύρια προτεταμένα στήθη;

Αν ναι, τότε –ελπίζω– απέναντι και σε ένα συλλογικό ΄΄Όχι΄΄.

Μετά από δεκαπέντε χρόνια έπεσε -πριν από μήνες- στα χέρια μου το 2^ο πολεμικό περιοδικό που διαβάζω στη ζωή μου και μένω άναυδος γιατί διαπιστώνω κάτι που θυμόμουνα παιδί, αλλά με το χρόνια το ξέχασα:

Το κακό πάντα έχανε.

Το καλό πάντα νικούσε.

Μόνος ή με παρέα ο ήρωας έπαιρνε πάντα το δρόμο του καθήκοντος και του συλλογικού καλού ελπίζοντας για ελευθερία και ζωή.

Κάτι που δεν συνέβαινε αυτόματα, γιατί έτσι υπαγορεύει η λογική των comics, (όχι τουλάχιστον όπως υπέθετα τόσα χρόνια χωρίς να διαβάσω κάποιο άλλο τεύχος πολεμικών),

αλλά το μοτίβο λειτουργούσε γιατί ο ήρωας και οι γύρω του

πάλευε/αν.

Αντιδρούσε/αν.

Έλεγε/αν ΄΄Όχι΄΄ με το όποιο κόστος.

Τις τελευταίες μέρες που μου ζήτησε ο Γιώργος τις σκέψεις μου για το νόημα της σημερινής 28^ης αυτό κυριαρχεί στο μυαλό μου.

Ταυτόχρονα οι εξελίξεις του οικονομικού πολέμου μαίνονται ραγδαίες και βάναυσες. Το νέο κύμα επίθεσης θα χτυπήσει πιο σφοδρό από ποτέ και εμείς το περιμένουμε ελπίζοντας να το καθηλώσουμε και να κερδίσουμε λίγο ακόμα χρόνο για εμάς (και ίσως όλη την Ευρώπη αν κι αυτό δεν είναι ένα καλοδουλεμένο παραμύθι).

Μέσα στα χαρακώματα κοιτάζω τους αδελφούς και τις αδελφές γύρω μου. Τα χείλη τους είναι σφιγμένα. Τα μάτια τους καθηλωμένα στον ορίζοντα που μαυρίζει.

Τα εφόδια λιγοστεύουν.

Το ΄΄Όχι΄΄ ίσως να είναι το μόνο που θα μας κρατήσει. Λέξη που παλιότερα ακουγόταν σαν παρωχημένο κλισέ μίας μακρινής εποχής, τώρα αποδεικνύεται πιο αληθινό από ποτέ σε ένα νέο επίπεδο.

Μορφές και ήρωες από την ιστορία (ακόμα και από τα Πολεμικά περιοδικά) μού έρχονται στο μυαλό υπό την πρίσμα μιας νέας αναλογίας.

Μισώ τον πόλεμο και τον λατρεύω…