Αρχεία Ιστολογίου
25η Μαρτίου 2014 – Το σπαθί του Νικηταρά
Το ασημένιο shamshir του Νικήτα Σταματελόπουλου ή Νικηταρά του τουρκοφάγου, με δίστομη πριονωτή λάμα και ασημένια θήκη, όπως θα το δείτε, όταν επισκεφτείτε το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.
Αυτό ακριβώς το σπαθί για το οποίο αναφέρει ο Νικηταράς ότι μετά τη μάχη στα Δερβενάκια το χέρι του είχε πάθει αγκύλωση και δεν μπορούσε να το αφήσει από τη λαβή…
Συχνά-πυκνά ξεχνάμε ότι οι ήρωες της επανάστασης, αυτές οι επικές μορφές με ελπίδες, ιδανικά και αγάπη για την πατρίδα ήταν άνθρωποι που είχαν κι εκείνοι να παλέψουν με τους φόβους και την οργή τους για ό,τι έφερναν οι περιστάσεις…
Μέρα προς μέρα το χρονικό των επιχειρήσεων του Β’ Παγκοσμίου πολέμου σε ένα επτάλεπτο βίντεο
Αυτές τις ημέρες έχει αρχίσει να κυκλοφορεί σε διάφορα Ελληνικά sites ένα επτάλεπτο βίντεο με την πορεία των επιχειρήσεων του B’ Παγκοσμίου πολέμου στην Ευρώπη, από την πρώτη ημέρα που ξέσπασε μέχρι την τελευταία. Αποφάσισα να βάλω το link από τον ίδιο τον δημιουργό του βίντεο και να το προσθέσω στις σημερινές αναρτήσεις, για να το μελετήσουμε παρέα και να κάνουμε τις σκέψεις μας…
Οικονομικές αναλύσεις και ο φουτουρισμός των Μίκυ Μάους ή απλά SPACE FOR SALE!
Ένας Έλληνας, ο Πέτρος Διαμαντής (Peter Diamandis υπεύθυνος για τις πρώτες ιδιωτικές διαστημικές πτήσεις), είχε την εξής πρωτοποριακή ιδέα:
Α) Να εγκατασταθεί ένα τηλεσκόπιο στο διάστημα (χωρίς παρεμβολές της γήινης ατμόσφαιρας είναι ένα εξαιρετικά ισχυρό εργαλείο παρατήρησης),
Β) Να παρακολουθηθούν 8900 αστεροειδείς για 5 έτη,
Γ) Να αναπτυχθούν σε αυτό το χρόνο 2 σειρές ρομποτικών δορυφόρων που θα ταξιδέψουν στο διάστημα και θα παρακολουθήσουν-εκτιμήσουν (επί σειρά ετών) σε μακρινούς και κοντινούς αστεροειδής τα αποθέματα πολύτιμων μετάλλων τους,
Δ) Και το 2025 πια, που θα έχει εγκατασταθεί-ολοκληρωθεί στο φεγγάρι η ανάπτυξη εξορυκτικής τεχνολογίας, η εμπορική εκμετάλλευση των διαστημικών μεταλλευμάτων θα είναι γεγονός.
Πώς ακριβώς;
Ε) Θα αποσταλούν στο διάστημα ΄΄βραχορουφήχτρες΄΄ σαν της φωτογραφίας (σε αυτήν βλέπουμε και τον Έλληνα mastermind της ιδέας), που θα απορροφούν τους αστεροειδείς με τα πλούσια κοιτάσματα και θα τους μεταφέρουν στο φεγγάρι για επεξεργασία.
Το κόστος του project (http://www.planetaryresources.com/mission/): 2,6 δις δολλάρια…
Ίσως εξωφρενικό κόστος, ίσως και το project εξωπραγματικό, ως ιδέα πάντως είναι πολύ ενδιαφέρουσα.
Ο καπιταλισμός απαιτεί κέρδη. Τα αποθέματα της Γης από υλικά-αγαθά είναι πεπερασμένα. Πολύτιμα μέταλλα σαν την πλατίνα, παλλάδιο, ρουθήνιο, όσμιο, ιρίδιο, ρόδιο, που είναι αναγκαία για τη βιομηχανία (κυρίως τεχνολογίας και ιατρικού εξοπλισμού) είναι ολοένα δυσκολότερο να εντοπιστούν και η εκμετάλλευσή τους δαπανηρή και ενεργοβόρα.
Σε μια παγκόσμια οικονομία μάλιστα, που σήμερα μοιάζει να θέλει να θυσιάσει τον άνθρωπο για το κέρδος, ίσως είναι και μια λύση που υπόσχεται πλούτη για όλους. Τα πάντα θα βρίσκονται εκεί ψηλά για όλους, σαν μάννα εξ ουρανού, και άσχετα από προσπάθειες μονοπωλίων και πρακτικών προωθούμενων από την απληστία, όλοι θα έχουν εν τέλει το μερίδιό τους.
Αλλά και πάλι, φαίνεται ανέφικτο ένα τέτοιο φιλόδοξο σχέδιο. Κανονικά, σύσσωμος ο επιχειρηματικός-επιστημονικός κόσμος (ακόμα και ο μέσος αναγνώστης) θα γελούσε με την τόλμη του εγχειρήματος.
Αλλά τελικά δε συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Μαζί με τον Πέτρο Διαμαντή (καθόλου τυχαίο όνομα έτσι; Και πέτρα και διαμάντι συνδυάζει!) βρίσκεται συσπειρωμένη μια ομάδα που θα έβαζε σε σοβαρές σκέψεις: (http://www.planetaryresources.com/team/)
Συνιδρυτής της εταιρείας είναι ένας αεροναυπηγός, ο οποίος βοήθησε τον Έλληνα συμπατριώτη μας με την εταιρεία διαστημικών ταξιδιών Space Adventures (http://en.wikipedia.org/wiki/Space_Adventures), ο Eric Anderson.
Η Planetary Resources έχει επίσης για διευθυντές δύο από τους τεχνικούς της NASA που υπήρξαν υπεύθυνοι για το Mars Rover στον Άρη, τον Chris Lewincki και τον Chris Voorhees.
Επίσης υπάρχει κι ένα επιτελείο συμβούλων, μέσα στους οποίους συναντάμε τον γνωστό σκηνοθέτη και εξερευνητή των βυθών James Cameron.
Χρηματοδότες μάλιστα της εταιρείας είναι οι τρεις κεφαλές της Google, Eric Schmidt, Larry Page, K. Ram Shiram , καθώς και ο πολυεκατομμυριούχος Ross Perot Jr., ο πρώην επικεφαλής της Goldman Sachs, ο οποίος διετέλεσε και υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, ο John Whitehead και άλλοι.
Δεν φαίνονται καθόλου τυχαίοι όλοι αυτοί οι συντελεστές.
Επίσης αναφέρεται από τις κεφαλές της εταιρείας ότι θα ακολουθήσουν σύντομα κι άλλοι επενδυτές όπως ο Richard Branson της Virgin, o Jeff Bezos της Amazon, ο Paul Allen της Microsoft και ο Elon Musk της Tesla Motors.
Κάποιοι λοιπόν πιστεύουν στην ιδέα και ποντάρουν σε αυτήν. Και τι τρελή που ακούγεται, ακόμα και όταν έχουν παρελάσει μπροστά απ’ τα μάτια μας τόσα καθόλου τυχαία ονόματα;
Σύμφωνα με τα λόγια του πασίγνωστου φυσικού Michio Kaku (http://en.wikipedia.org/wiki/Michio_Kaku) στο κανάλι ABC «…η Planetary Resources έχει το σωστό μείγμα ΄΄τρέλας και μεγαλοφυίας΄΄ για να πραγματοποιήσει ένα τέτοιο έργο, τόσο τεχνολογικά όσο και χρηματοδοτικά…»
Όμως πώς σκέφτηκε το όραμά του ο Διαμαντής;
Ίσως από το μυθιστόρημα: «Ο άνθρωπος που πούλησε το Φεγγάρι» του Robert Heinlein (http://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Heinlein).
Ίσως όμως και από κάτι άλλο που είναι πιο κοντά στα πλάνα της Planetary Resources. Tολμώντας βέβαια να μαντεύσουμε (καθαρά και μόνο) ότι πράγματι υπήρχε κάποια επιρροή, εννοούμε αυτό:
Είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στο νου μας, διαβάζοντας τα παραπάνω. Ένα κόμικ λοιπόν μοιάζει να αναδεικνύεται επίκαιρο σαν τις προφητικές προβλέψεις του Ιουλίου Βερν για αλλόκοτες εξωτικές εφευρέσεις του τότε (αλλά τις τόσο δεδομένες για το σήμερα).
Γενιές και γενιές παιδιών παγκοσμίως έχουν διαβάσει ιστορίες σαν το ΄΄Ολόχρυσο Φεγγάρι΄΄, έχουν ονειρευτεί ότι βρίσκονται μαζί με τους ήρωες σε αυτήν τη διαστημική επιχείρηση, έχουν ευχηθεί να ήταν αληθινές…
Ίσως ο Πέτρος Διαμαντής να τα κατάφερε σε αυτό το τελευταίο και να ενσαρκώνει τον Κύρο Γρανάζη του σήμερα.
Κι αν κάτι τέτοιο είναι αλήθεια, δεν αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι τα Μίκυ Μάους δεν είναι τυχαία αναγνώσματα;
Μόνο και μόνο επειδή οι νέες ανακαλύψεις/εφευρέσεις/ιδέες του σήμερα αποτελούν για πολλούς επιβεβαίωση για όσα διαβάσανε χθες στα Μίκυ Μάους, πρέπει να αναφέρουμε για πολλοστή φορά ότι η δουλειά της Ντίσνεϋ αποτελεί ουσιαστικό κομμάτι του πολιτισμού μας.
Και αλήθεια, τι άλλο μπορεί να περιμένουμε από το μέλλον και μπορεί να το διαβάζουν ήδη τα παιδιά μας στα Μίκυ Μάους του σήμερα;
Ευχόμαστε στον Έλληνα-Κύρο Γρανάζη Πέτρο Διαμαντή και την ομάδα του να λύσει εύκολα όλες τις τεχνικές δυσκολίες του ζητήματος, αλλά πιο πολύ τους ευχόμαστε το ακόλουθο:
Να γίνουν ο καταλύτης που θα μετατρέψει το ΄΄κέρδος΄΄ με τη σημερινή ατομικιστική έννοια, που του έχει αποδοθεί, σε ΄΄κέρδος για την ανθρωπότητα΄΄.
(Αν πολύτιμα μέταλλα, ορυκτά καύσιμα, ουράνιο και λοιπές ύλες είναι τόσο σημαντικές, η υπεραφθονία τους δεν θα υποβαθμίσει την αξία που τους δίνεται σήμερα; Τι θα γίνει πλέον σημαντικό όταν από μέρη χωρίς ζωή μπορούμε να έχουμε ό,τι υλικό χρειάζεται για να ζήσουμε –υποννοώντας ακόμα και διαστημικά θερμοκήπια, όπως σίγουρα θα σκέφτονται αρκετοί αναγνώστες των Μίκυ Μάους που έχουν διαβάσει κάποια σχετική ιστορία με τον Ντόναλντ πρωταγωνιστή, αν θυμόμαστε καλά-).
Υ.Γ Να αναφερθεί ότι υπάρχει και κόμικ με το όνομα Space Adventures (Space Adventures comics).
ΑΦΙΕΡΩΜΑ – 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ «ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ»
Μισώ τον πόλεμο και τον λατρεύω.
Όταν ήμουν παιδί έπεσε στα χέρια μου ένα απ’ αυτά τα παλιά ασπρόμαυρα πολεμικά περιοδικά. Μικρό σε μέγεθος, διαφορετικό από τα συνηθισμένα, το ξεφύλισσα με περιέργεια πιστεύοντας ότι απλά όπως το έπιασα έτσι θα το ξαναφήσω στη θέση του.
Αν και μονόχρωμο (μειονέκτημα ουσιαστικά για ένα παιδί) η ευφυΐα του σκιτσογράφου παγίδευσε αμέσως την προσοχή μου με τη ρεαλιστικότητα και την αυστηρότητα μορφών-απεικονίσεων σε σημείο που νόμιζα ότι έβλεπα τον πόλεμο μπροστά μου ή ότι κοίταζα κάποια ταινία.
Και πάντοτε σε όλες τις ιστορίες υπήρχε ένα συμπαγές ηθικό σενάριο κατά το οποίο το κακό στο τέλος τιμωρούταν και το σωστό θριάμβευε (ή τουλάχιστον έπεφτε ηρωικά ξέροντας πως κι αυτή τη φορά είχε κάνει το καθήκον του χωρίς να λυγίσει).
Σίγουρα οι δημιουργοί των πολεμικών αξιοποίησαν εμπειρίες στρατιωτών του Β’ Παγκοσμίου (και βέβαια δικές τους), παράγοντας σχεδόν καθημερινά μικρά αριστουργήματα (ή τουλάχιστον καλές περιπέτειες που θα μπορούσαν να σταθούν αξιοπρεπώς ως σενάριο καθημερινής σειράς στην τηλεόραση).
Και κάπου εκεί μέσα, στο μαύρο μελάνι των δημιουργών, τις αναμνήσεις και εμπνεύσεις των κειμενογράφων, το μικρό μέγεθος του περιοδικού (για χαμηλότερο κόστος), να ξεπετάγονται οι Έλληνες:
Αυτούς, που οι συγγραφείς και οι σκιτσογράφοι τους είχαν για αντάρτες. Σκληροτράχηλους ντόπιους που δεν σηκώναν ζυγό στο κεφάλι. Που διακατέχονταν από αυτήν την ακαθόριστη και ακατανόητη λέξη για όλον τον κόσμο, το φιλότιμο, και τον υπερβολικό κώδικα τιμής που μπορεί να τους έριχνε ακόμα και στο θάνατο για το τίποτα.
Που για τους ελευθερωτές συμμάχους θα τα έδιναν όλα.
Και ήταν έτοιμοι να τα αρπάξουν κι όλα…
Στο σήμερα όλες οι ηγεσίες παγκοσμίως παραδέχονται ότι ζούμε έναν παγκόσμιο πόλεμο σαν και τότε με μορφή όμως (κι ευτυχώς) καθαρά οικονομική.
Και η Ελλάδα –κατά περίεργο τρόπο– βρίσκεται πειραματόζωο στο μάτι του κυκλώνα. Κάποιοι Ευρωπαίοι ΄΄σύμμαχοι΄΄ και αρκετά ΜΜΕ μάς παρουσιάζουν σαν τζαναμπέτηδες, αδίστακτους και αδέκαρους μπατίρηδες που θέλουν να τα αρπάξουν όλα και δεν πειθαρχούν σε τίποτα.
Οι Έλληνες όμως, οι απλοί οπλίτες (και, αναγραμματίζοντας, πολίτες), βρισκόμαστε μέσα στα χαρακώματα και αντιμετωπίζουμε με πενιχρά εφόδια αλλεπάλληλα κύματα επιθέσεων από έναν ακαθόριστο εχθρό. Η μία μάλιστα πιο εξουθενωτική από την προηγούμενη.
Ίσως το πείσμα μας, να εξαγοράζει πραγματικά χρόνο στις ηγεσίες για να αντιμετωπίσουν την ΄΄κρίση΄΄ για την οποία ωστόσο ευθύνονται αποκλειστικά, ίσως και όχι.
Το Ελληνικό χρέος, πάντως, δεν είναι τίποτα απέναντι στα χρέη άλλων κρατών κι όμως οι Έλληνες πληρώνουν το τίμημα στο χιλιαπλάσιο. Είμαστε η κερκόπορτα –λένε– για την οικονομική πτώση της Ευρωπαϊκής ιδέας.
Τεθωρακισμένα συμφέροντα και κερδοσκοπία απέναντι σε εκατομμύρια προτεταμένα στήθη;
Αν ναι, τότε –ελπίζω– απέναντι και σε ένα συλλογικό ΄΄Όχι΄΄.
Μετά από δεκαπέντε χρόνια έπεσε -πριν από μήνες- στα χέρια μου το 2ο πολεμικό περιοδικό που διαβάζω στη ζωή μου και μένω άναυδος γιατί διαπιστώνω κάτι που θυμόμουνα παιδί, αλλά με το χρόνια το ξέχασα:
Το κακό πάντα έχανε.
Το καλό πάντα νικούσε.
Μόνος ή με παρέα ο ήρωας έπαιρνε πάντα το δρόμο του καθήκοντος και του συλλογικού καλού ελπίζοντας για ελευθερία και ζωή.
Κάτι που δεν συνέβαινε αυτόματα, γιατί έτσι υπαγορεύει η λογική των comics, (όχι τουλάχιστον όπως υπέθετα τόσα χρόνια χωρίς να διαβάσω κάποιο άλλο τεύχος πολεμικών),
αλλά το μοτίβο λειτουργούσε γιατί ο ήρωας και οι γύρω του
πάλευε/αν.
Αντιδρούσε/αν.
Έλεγε/αν ΄΄Όχι΄΄ με το όποιο κόστος.
Τις τελευταίες μέρες που μου ζήτησε ο Γιώργος τις σκέψεις μου για το νόημα της σημερινής 28ης αυτό κυριαρχεί στο μυαλό μου.
Ταυτόχρονα οι εξελίξεις του οικονομικού πολέμου μαίνονται ραγδαίες και βάναυσες. Το νέο κύμα επίθεσης θα χτυπήσει πιο σφοδρό από ποτέ και εμείς το περιμένουμε ελπίζοντας να το καθηλώσουμε και να κερδίσουμε λίγο ακόμα χρόνο για εμάς (και ίσως όλη την Ευρώπη αν κι αυτό δεν είναι ένα καλοδουλεμένο παραμύθι).
Μέσα στα χαρακώματα κοιτάζω τους αδελφούς και τις αδελφές γύρω μου. Τα χείλη τους είναι σφιγμένα. Τα μάτια τους καθηλωμένα στον ορίζοντα που μαυρίζει.
Τα εφόδια λιγοστεύουν.
Το ΄΄Όχι΄΄ ίσως να είναι το μόνο που θα μας κρατήσει. Λέξη που παλιότερα ακουγόταν σαν παρωχημένο κλισέ μίας μακρινής εποχής, τώρα αποδεικνύεται πιο αληθινό από ποτέ σε ένα νέο επίπεδο.
Μορφές και ήρωες από την ιστορία (ακόμα και από τα Πολεμικά περιοδικά) μού έρχονται στο μυαλό υπό την πρίσμα μιας νέας αναλογίας.
Μισώ τον πόλεμο και τον λατρεύω…
Comics Magic 