ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ / ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΟΥΜΑΣ – «Ο ΚΟΜΗΣ ΜΟΝΤΕΧΡΙΣΤΟΣ»

Ο κόμης Μοντεχρήστος (ή ο κόμης του Μοντεκρίστο)

«Μ’ εσένα είμαστε Νταρτανιάν, Μοντεχρήστος, Μπαλσάμο, ιππεύουμε από άκρη σε άκρη τους δρόμους της Γαλλίας, περιοδεύουμε σε πεδία μαχής, επισκεπτόμαστε κάστρα και παλάτια -μ’ εσένα είμαστε όνειρο…», αναφέρει ο Πρόεδρος της Γαλλίας Ζακ Σιράκ το 2002 για τον συγγραφέα με το όνομα: Αλέξανδρος Δουμάς.

Εξαιρετικά εμπνευσμένο λογίδριο προς τιμήν ενός ανθρώπου που δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για το σχολείο και τα γράμματα ως παιδί.

Αυτό όμως που τυχαία έθεσε την αρχή για ό,τι έγινε ο Δουμάς μεγαλώνοντας, ήταν ο γραφικός του χαρακτήρας. Εξαιτίας του όμορφου γραφικού χαρακτήρα του δούλεψε από 12 ετών ως αντιγραφέας σε συμβολαιογραφείο και στα 20 ως αντιγραφέας στο γραφείο του Δούκα της Ορλεάνης και μέλλοντα βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου Φίλιππου.

ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ / «ΟΙ ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ»

Ο κληρικός Geoffrey του Monmouth‘s (πιθανολογείται ότι πρόκειται για περιοχή της Ουαλίας και γενέτειρά του ιερωμένου), υπήρξε ένας από τους πρώτους που ανέπτυξαν κατά το μεσαίωνα τη Βρεττανική ιστοριογραφία. Με το έργο του Historia Regum Britanniae (Ιστορία των Βασιλέων της Βρεττανίας) γίνεται μία καταγραφή ηγεμόνων ξεκινόντας από την εποχή του Βρούτου, του περίφημου απόγονου του Αινεία. Στο τέλος της εν λόγω καταγραφή (που ουσιαστικά καταλήγει να θυμίζει περισσότερο μυθοπλασία) εμφανίζεται και ο Βασιλιάς Αρθούρος.

ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ ΟΥΙΛΛΙΑΜ ΣAΙΞΠΗΡ – «ΜΑΚΒΕΘ»

Μάκβεθ ή Μακμπέθ (1603 ή 1606)

Ο William Shakespeare (1564-1613), γεννήθηκε στο Στάτφορντ και υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους ποιήτες και θεατρικούς συγγραφείς όχι μόνο της χώρας και της εποχής του, αλλα διαχρονικά και παγκοσμίως.

Ως μέλος εξέχουσας οικογένειας, (με μητέρα κόρη γαιοκτήμονα και με πατέρα έμπορο όπου χάρη στις πολιτικές του διασυνδέσεις υπήρξε δήμαρχος του Στράτφορντ όταν ο Ουίλλιαμ ήταν τεσσάρων ετών), ο τρίτος από τα οχτώ παιδιά της οικογένειας Σαίξπηρ έμαθε νωρίς γράμματα, αλλά έγραψε ελάχιστα πράγματα μέχρι τα 18 του, εποχή που πρώτο λίγο είχε για εκείνον η μελέτη των Λατινικών και η απαγγελία-αποστήθιση ποιημάτων, με αποτέλεσμα την εν αγνοία του εξάσκηση της μνήμης και απαγγελίας, δύο τόσο απαραίτητων προσόντων για έναν ηθοποιό.

΄΄Οι λαθρεπιβάτες΄΄

Τι δύσκολο που είναι να δημιουργείς…

Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα comic…

Πρέπει να φτιάξεις ένα ολόκληρο σύμπαν. Πρέπει να οδηγήσεις τον αναγνώστη σε μέρη, καταστάσεις, χαρακτήρες που έχεις αποφασίσει μόνο εσύ. Να τον κάνεις να αγωνιά να μάθει περισσότερα για όλα αυτά. Να θέλει να δει κι άλλα …

Ποιοι να είναι οι παράγοντες που κάνουν αυτά τα λίγα και καθοριστικότατα συστατικά να λειτουργούν; Ταλέντο; Τέχνη; Τεχνική; Τύχη; Έμπνευση; Πείσμα; Τρέλα;

Άραγε πόσα αφηρημένα και συγκεκριμένα προβλήματα πρέπει να αντιμετωπίσεις ενσυνείδητα και μη στην πορεία; Πώς θα φωνάξεις τον αναγνώστη και θα του πεις ότι υπάρχεις για να σου δώσει μια ευκαιρία;

Και μια ευκαιρία για τι ακριβώς;

Το έργο είναι δύσκολο λοιπόν.

Άνθρωποι όμως σαν τον Jerry Robinson, Jean Tabary, Joe Simon, που μας άφησαν μάλιστα πρόσφατα, τόλμησαν να αντιμετωπίσουν κατά πρόσωπο όλα αυτά τα ερωτήματα και να δημιουργήσουν.

Σίγουρα είχαν καταλάβει κι εκείνοι τη δυσκολία του εγχειρήματός τους, αλλα ακόμα περισσότερο –πιστεύω- ότι είχαν συνειδητοποιήσει τα εξής:

Ότι το σύμπαν στήνεται από μέσα τους προς τα έξω.

Ότι τα δημιουργήματά τους θα πρέπει να είναι εισητήριο σε ένα ταξίδι με τρένο την ψυχή των αναγνωστών.

Κι εκείνοι μηχανοδηγοί που κατευθύνουν τη φαντασία πάνω στο δικό τους δίκτυο από ράγες, σε συναρπαστικές περιοχές του κόσμου που έχουν δομήσει με υλικό τη δική τους ψυχή.

Απλές διαπιστώσεις, βέβαια, αλλά πανδύσκολες στην υλοποίηση.

Γι’ αυτό και εξίσου απλά οι προαναφερθέντες δημιουργοί είναι θρυλικοί.

Τι παραπάνω να κάνεις παρά το να τους ευχαριστήσεις για τους χαρακτήρες των comics που κατέστησαν λαθρεπιβάτες στο τρένο της ζωής μας.

΄΄Το κάλεσμα΄΄

Στο γήπεδο του Τένις συνέβη κάτι ασυνήθιστο.

Ο Bob Kane, ο δημιουργός του Batman, έπαιζε με ένταση εναντίον του αντιπάλου του, όταν ξαφνικά πρόσεξε έναν νεαρό να καταφτάνει στο διπλανό γήπεδο για να παίξει το δικό του ματς.

Δεν άργησε να τελειώσει τον αγώνα (ή να τον σταματήσει) και να τον πλησιάσει. Υπήρχε κάτι σε αυτόν τον νεαρό που τον καλούσε…

Αναμφίβολα δεν θα είναι πάνω από δεκαεφτά, πρέπει να υπέθεσε βαδίζοντας βιαστικά.

Σίγουρα έδειχνε σαν έναν συνηθισμένο έφηβο της εποχής σε παράστημα και στυλ, παρόλα αυτά ο Bob Kane δεν σταμάτησε την πορεία του γιατί το σημάδι επάνω στο αγόρι τον καλούσε επιτακτικά.

«Εσύ τα σχεδίασες αυτά;», φανταζόμαστε τον Kane να ρωτάει τον δεκαεπτάχρονο με το όνομα Jerry Robinson.

Ο Jerry γυρίζει το κεφάλι προς τον Bob και τον κοιτάζει παραξενεμένος. Στη συνέχεια, συνειδητοποιώντας το νόημα της ερώτησης, χαμογελάει και κοιτάζει πάνω στο μπουφάν που ακόμα φοράει.

«Ναι!», τον φανταζόμαστε να απαντάει με ενθουσιασμό για τα καρτούν που έχει σχεδιάσει επάνω στο ρούχο του.

Ο Bob κοιτάζει τον νεαρό Jerry και το γεμάτο ενθουσιασμό βλέμμα του, το οποίο είναι ακόμα καρφωμένο πάνω στο τζάκετ (φανταζόμαστε).

Μόλις έχει ανακαλύψει έναν (συν)αδελφό του.

Αποφασίζει να του δώσει την ευκαιρία και να του το προτείνει.

Γιατί όχι; Θα τολμούσαμε να πούμε ότι σκέφτεται τώρα ο Bob.

Από εκεί και μετά όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία και θρύλος.