25η Μαρτίου 2014 – Το σπαθί του Νικηταρά
Το ασημένιο shamshir του Νικήτα Σταματελόπουλου ή Νικηταρά του τουρκοφάγου, με δίστομη πριονωτή λάμα και ασημένια θήκη, όπως θα το δείτε, όταν επισκεφτείτε το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.
Αυτό ακριβώς το σπαθί για το οποίο αναφέρει ο Νικηταράς ότι μετά τη μάχη στα Δερβενάκια το χέρι του είχε πάθει αγκύλωση και δεν μπορούσε να το αφήσει από τη λαβή…
Συχνά-πυκνά ξεχνάμε ότι οι ήρωες της επανάστασης, αυτές οι επικές μορφές με ελπίδες, ιδανικά και αγάπη για την πατρίδα ήταν άνθρωποι που είχαν κι εκείνοι να παλέψουν με τους φόβους και την οργή τους για ό,τι έφερναν οι περιστάσεις…
Posted on 25/03/2014, in Uncategorized and tagged 25η Μαρτίου, Άρθρα Μελών, Άνθρωπος, Απόψεις, Επέτειοι, Εορτασικά Άρθρα, Η Ζωή, Ιστορία, Κόμικς & 25η Μαρτίου 1821, Κοινωνία, Προβληματισμοί, Πολιτική, Σκέψεις. Bookmark the permalink. 5 Σχόλια.
Comics Magic 
Δεν είμαι βέβαιος ότι πρόκειται για το σπαθί που είχε στη μάχη στα Δερβενάκια. Λένε («σύμφωνα με ιστορικές πηγές» γράφει ατεκμηρίωτα το άρθρο στη Βικιπαίδεια, που αναπαράγεται παντού) ότι στη μάχη έσπασε τρεις πάλες (σπαθιά παρόμοια με το samshir). Αν αληθεύει, τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για «το» σπαθί, που είχε στη μάχη. Αλλού, πάλι, διαβάζουμε ότι, από τα λάφυρα τής μάχης, με το ζόρι πήρε μια σέλα, μια ταμπακέρα και ένα σπαθί, το οποίο το δώρισε στον αγώνα, αλλά και πάλι με το ζόρι τον έπεισαν να το κρατήσει, με το σκεπτικό ότι μόνο όταν το κρατάει το χέρι του έχει αξία. Μήπως πρόκειται για αυτό το λάφυρο;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλημερίζω κυρίες και κύριοι!
Χμμμ, δεν το έχω δει στο βικιπαίδεια το σημείο, αλλά το έχω διαβάσει αλλού και στηρίχτηκα στη βεβαιότητα με την οποία αναφέρεται. Μπορεί να έπρεπε να βάλω «πιθανόν» το σπαθί που είχε στα Δερβανάκια, αλλά και πάλι δεν είμαι βέβαιος αν χρειάζεται. Στη μάχη και τα καλύτερα σπαθιά απλώς διαλύονταν από την ένταση και την πολύωρη χρήση. Ό,τι υπήρχε εύκαιρο εκεί κοντά το άρπαζαν οι πολεμιστές και συνέχιζαν. Κάπως έτσι πιστεύω ότι κατέληξε κι αυτό το τεχνούργημα στα χέρια του Νικηταρά και ότι πολέμησε με το συγκεκριμένο -το είχε, δηλαδή, στα χέρια του- αφού κατέστρεψε πρώτα 2-3 άλλα. Σκέφτηκα ότι το τωρινό είναι το τελευταίο ξίφος που χρησιμοποίησε, μέχρι που η μάχη τελείωσε. Με τόση βεβαιότητα που το έχω δει διατυπωμένο, αυτό μοιάζει να είναι και το συμπέρασμα. Κάνοντας, πάντως, μια εντελώς καθαρή ικασία, να πω ότι το σπαθί μπορεί να ανήκε αρχικά σε κάποιον οθωμανό αξιωματικό.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλημέρα και χρόνια πολλά, κύριοι!
Βασίλη, με πολύ ωραίο τρόπο μας θύμισες την σημερινή ημέρα!
Εξαιρετικές και οι πληροφορίες του Κρίτωνα. Δεν ξέρω αν είναι το αυθεντικό σπαθί του Νικηταρά, αλλά σου ξυπνάει ρίγες στη θέα του.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Συγχαρητήρια για την ιδέα σου Βασίλη.
Νομίζω ότι έχετε όλοι δίκιο. Προφανώς είναι το σπαθί Τούρκου αξιωματούχου που κάποια στιγμή βρέθηκε στα χέρια του Νικηταρά.
Αυτά τα σπαθιά ήταν πιό πολύ για επίδειξη και όχι για μάχη. Το ασήμι είναι μαλακό μέταλλο και στην μάχη χρειάζεσαι ατσάλι.
Αυτό που έχει σημασία το είπε ο Γιώργος. Μας φέρνει ρίγη συγκίνησης το γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι με ένα κομμάτι μέταλλο όλο και όλο ξεσηκώθηκαν και τα έβαλαν με μία αυτοκρατορία.
Επειδή είχαν ψυχή όχι όπως τώρα.
Και επειδή πίστευαν στα αλήθεια και δεν χρησιμοποιούσαν την ιδέα της Πατρίδας ή της Θρησκείας για «ίδιον όφελος»
Και επειδή δεν είχαν διαβρωθεί από την εθνοαποδομητική προπαγάνδα.
Και πάνω από όλα επειδή ήξεραν στο πετσί τους τι εστί να είσαι υπόδουλος και δεν τους είχε ενημερώσει ο ΣΚΑΙ ότι επι Οθωμανικής αυτοκρατορίας οι Ελληνες και οι Τούρκοι ήταν αδελφωμένοι.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Χαίρε Στέλιο! Έχουμε συζητήσει με πάρα πολύ κόσμο το ίδιο και το ίδιο θέμα πολλάκις και βγάζουμε πάντα το ίδιο συμπέρασμα. Μάλλον για να μην αντιδράει η πλειοψηφία σε τίποτα, δεν έχουν ακόμα έντονα προβλήματα ή περιμένουν να εξαφανιστεί το θέμα όσο απότομα εμφανίστηκε, που δεν πρόκειται…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!